Fascisme in de Verenigde Staten?

Het is allesbehalve mijn bedoeling om te gaan beweren dat de Verenigde Staten fascistisch zijn. Wel wil ik de rollen even omdraaien. Als beweerd wordt dat de radicale islam puur fascisme is, geldt dit dan ook voor radicale christenen in de Verenigde Staten? Ik zou evengoed radicale Hindoes of bepaalde (christelijke) sektes in Zuid-Amerika als voorbeeld kunnen aanhalen, maar daar de term islamofascisme enorm populair is in extreemrechtse, christelijke kringen in de VS, ligt mijn keuze voor de hand. 

De wereldwijde groei van het religieus fanatisme, in de VS vanaf de jaren 1960, kan gezien worden in het kader van de globalisatie (Davidson & Harris, 20006). Die brengt namelijk een versnelde sociale verandering en desintegratie van de sociale structuren met zicht mee. Om zich daartegen af te zetten, willen steeds meer mensen hun eigen cultuur en identiteit herontdekken en bevestigd zien. De nieuwe technologieën die de globalisering met zich meebrengt, zorgen dan weer voor een snellere en efficiëntere verspreiding van het fundamentalistische gedachtegoed. In de VS winnen de radicale christelijke bewegingen aan populariteit dankzij de campagne die het in de jaren 1970 op poten zet tegen de uitvoering van abortus (de right-to-life movement). De conservatieve christenen richten think tanks op, maken gretig gebruik van massacommunicatiekanalen (Christian Broadcasting Radio van Pat Robertson) en bouwen basisgemeenschappen op. Door het corporatieve liberalisme als hun belangrijkste vijand aan te duiden en bredere coalities te vormen (met andere christelijke bewegingen vb) trachten ze de macht te grijpen in de regering om een radicale reconstructie van de maatschappij te bewerkstelligen.

Vandaag de dag kunnen de conservatieve christenen in twee grote groepen opgesplitst worden (Davidson & Harris, 2006). Enerzijds heb je de christelijke nationalisten, waartoe president Bush behoort. Zijn geloof in God is voor hem een belangrijke politieke drijfveer, maar bijvoorbeeld joden, moslims en zelfs atheïsten kunnen volgens de christelijke nationalisten even patriottistisch zijn als christenen en zijn evenzeer welkom in de VS. Anderzijds heb je de christelijke theocraten. Volgens hen zijn alle andere godsdiensten satanistisch en moeten ze bijgevolg bestreden, onderworpen en uiteindelijk geëlimineerd worden. Twee belangrijke boegbeelden van de christelijke theocraten zijn Tom Delay en Pat Robertson. (Wat volgens Robertson moet gebeuren met de islam, vind u op het filmpje onder de tekst. ) De christelijke theocraten werken veel minder samen met katholieke en joodse rechtsen, omdat die godsdiensten volgens hen ook satanistisch zijn. Naast deze twee groepen, bestaat er eveneens de paleo-conservatieve beweging. Dit zijn leden van de traditionele, vaak aristocratische kerkgenootschappen, aanhangers van bijvoorbeeld het anglicaanse geloof of het oud-katholicisme. De paleo-conservatieven noemen zichzelf nationalistisch, isolationistisch, zelfs patriottistisch en staan afkerig ten opzicht van neo-conservatieven. Wanneer in deze commentaar gesproken wordt van het fascistisch gevaar dat uitgaat van de christelijke conservatieven, dan is dit meer bepaald een gevaar dat uitgaat van de christelijke theocraten.

Volgens Davidson en Harris (2006) zijn de christelijke theocraten zonder twijfel fascistisch te noemen. Om dit te bewijzen halen ze eerwaarde R. John Rushdoony aan, één van de belangrijkste stichters en theoretici van de christelijk theocratische visie. In zijn boek Institutes of Biblical Law van 1965 brengt Rushdoony zijn basisidee naar voren, namelijk dat “all human social and political institutions must be ‘reconstructed’ to bring them in line with a literal absolutist reading of the Bible.” (Davidson & Harris, 2006 : 62) Dit houdt dan onder meer de volgende straffen in :

 “* Imposition of the death penalty on abortionists, gays and disobedient women under theocracy. * Slavery (the ‘biblical’ version) is justified for non-Christian prisoners, captives in war and, in some cases, disobedient women.* The Enlightenment was anti-Christian: liberal democracy is the offspring of it and of the French Revolution.* Public school must be abandoned for home schools. * The Bible is the ultimate test of scientific truth.” (Davidson & Harris, 2006 : 62-63)

Rushdoony stierf in 2001, maar zijn werk werd overgenomen door zijn zoon eerwaarde Mark Rushdoony en andere theologen. Één van hen is eerwaarde George Grant. In zijn boek The Changing of the Guard: biblical principles for political actions uit 1987 schreef hij het volgende:“

Christians have an obligation, a mandate, a commission, a holy responsibility to reclaim the land for Jesus Christ – to have dominion in civil structures, just as in every other aspect of life and godliness. But it is dominion we are after. Not just a voice. It is dominion we are after. Not just influence. It is dominion we are after. Not just equal time. It is dominion we are after.World conquest. That’s what Christ has commissioned us to accomplish. We must win the world with the power of the Gospel. And we must never settle for anything less… Thus, Christian politics has as its primary intent the conquest of the land – of men, families, institutions, bureaucracies, courts, and governments for the Kingdom of Christ.” (Davidson & Harris, 2006 : 63)

Rushdoony behoort tot de reconstructionisten (Davidson & Harris, 2006). Zij geloven niet dat het Einde der Tijden nabij is en dat Jezus binnenkort zal terugkeren om voor duizend jaar het Koninkrijk Gods’ te regeren. De reconstructionisten willen zelf, stap voor stap, de seculiere regering en instituties overnemen, door middel van verkiezingen als het kan, met een oorlog als het moet. Het ideaal is om de tijd terug te draaien naar 1788, het jaar voor de Franse Revolutie, voor de Amerikaanse Burgeroorlog, voor de Conventies van Genève, voor de oprichting van de Verenigde Naties, voor de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, ….

Volgens Davidson en Harris (2006) is de vorm van fascisme in de VS ernstiger dan voorgaande dreigingen om dat het een ideologische basis heeft die door een grote massa mensen erkend wordt. Hedges wijst er in het filmpje op dat heel wat Amerikanen de laatste jaren hun job verloren. Doordat er in de VS geen goede sociale zekerheid bestaat en er ook geen nieuwe jobs gecreëerd worden, ziet de toekomst er voor velen onder hen en voor hun kinderen weinig rooskleurig uit. Doordat deze mensen niet gereïntegreerd worden in de maatschappij, zijn zij gemakkelijke prooien voor de extreemrechtse christelijke groeperingen. Hedges is zelf christelijk opgegroeid en net daarom zit er zoveel woede in zijn boek. Woede omdat hij ervan overtuigd is dat het extreemrechtse christendom de meeste intolerante en waarschijnlijk ook de grootste massabeweging ooit in de VS is. Nadat de fanatieke christenen afgerekend zullen hebben met de holebi’s, zal de rest aan de beurt komen.

Ook Giroux (2006) bestempelt de radicale christenen als fascistisch. Ik wil hierbij wel opmerken dat in tegenstelling tot bijvoorbeeld Davidson en Harris (2006), Giroux (2006) het onderscheid tussen christelijke nationalisten en christelijke theocraten meer in het midden laat. Hij ziet de fascistische trekjes eveneens terug in de meer directe omgeving van president Bush. Het is helemaal niet mijn bedoeling om te beweren dat de Bush-administratie fascistisch zou zijn, wel wens ik heel beknopt aandacht schenken aan de theorie van Giroux (2006). Om het verschil te maken met het historische fascisme, heeft de auteur het over het proto-fascisme (Giroux, 2006). Er zijn verschillende zaken in de Amerikaanse maatschappij die hem aan het fascisme doen denken. Zo zijn het traditionalisme en het reactionaire modernisme centrale onderdelen van het proto-fascisme die heel levendig zijn in de VS. Bovendien wordt de civil society volgens Giroux (2006) geïncorporeerd en blijft er steeds minder ruimte over voor kritiek en andere meningen. Door de constructie van een angstcultuur (onder meer door het war on terror discours) en het aanwakkeren van het patriottistisch gevoel, wordt het nationalisme en het selectieve popularisme ondersteund. De regering zou ook meer en meer de media controleren. Het taalgebruik van de media en de overheid is ook te simpel en verarmd om complexe redeneringen uit te leggen, wat ook typisch zou zijn voor het fascisme. Het grootste gevaar komt volgens Giroux (2006) echter van het neoliberalisme dat:

“not only undermines vital economic and political institutions and public spaces central to a democracy but also has no vocabulary for recognizing anti-democratic forms of power. Even worse, it accentuates a structural relationship between the state and the economy that produces hierarchies, concentrates power in relatively few hands, unleashes the most brutal elements of a rabid individualism, destroys the welfare state, incarcerates large numbers of its “disposable” population, economically disenfranchises large segments of the lower and middle classes, and reduces entire countries to pauperization.” (Giroux, 2006: 135-136)

Het zorgt voor de onstabiliteit die het fascisme nodig heeft om aan de macht te komen (Giroux, 2006). Ook Hedges wijst er in het filmpje op dat dit de reden is waarom de fascisten nog niet aan de macht zijn in de VS: voorlopig is de VS nog stabiel. Een tweede terroristische aanval zou dit kunnen veranderen. Dan zouden de christelijke theocraten de macht kunnen grijpen, hun enge moraliteit wet maken en het creationisme doordrukken als de waarheid.

De termen autoritarisme, nationalisme, absolute militaire macht, propaganda en censuur die in het begin van het filmpje in verband worden gebracht met het fascisme, kunnen volgens deze onderzoekers eveneens gelinkt worden aan de fundamentalistische extreemrechtse christenen in de VS. Hun morele waarden en hun principes vertonen opvallende gelijkenissen met die van fundamentalistische islamisten. Toch zijn net de extreemrechtse en veelal christelijke bewegingen de sterkste verdedigers van de term islamfascisme. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet? 

Bouke De Vis 

Referenties:

 – Davidson, C. en Harris, J. (2006) Globalisation, theocracy and the new fascism : the US Right’s rise to power. Race Class, 47(3): 46-67. Geconsulteerd op 21 december op http://rac.sagepub.com/cgi/content/abstract/47/3/47

– Giroux, H.A. (2006) The Emerging Authoritarianism in the United States: Political Culture under the Bush/Cheney Administration. Symploke 14 (1-2): 98-151) Geconsulteerd op 26 december op  http://muse.jhu.edu/journals/symploke/v014/14.1giroux.pdf

 Pat Robertson wil ons laten weten wat islam eigenlijk is:

Een nieuwe Hitler?

Zoals ik in een vorige post beloofde, zal ik nu wat dieper in gaan op de casus Iran. Dit , naar mijn mening hilarische, filmpje gaat over de betoging die er was rond Ahmadinejad zijn speech op de Columbia University. Het filmpje toont hoe in de ogen van sommige Amerikanen Ahmadinejad de verpersoonlijking van het kwade is. Opvallend zijn de beelden van de gele posters met de afbeelding van een hakenkruis en Ahmadinejad’s hoofd daarboven geplakt. Boven de tekening staat te lezen: “Hitler lives?”. Daarnaast zien we ook borden met opschriften zoals ” Never again”. Deze slogans illustreren de opvatting, die bij een deel van het Amerikaanse volk en regime leeft, dat Ahmadinejad de nieuwe Hitler is en het Iraanse regime fascistisch is. Ook Tony Blair stelde dat het extremisme in Iran vergelijkbaar is aan de groei van fascisme in de jaren ’20 en ’30 (Nugent, 2007).
Maar kan Ahmadinejad wel gezien worden als de “nieuwe Hitler” en is Iran een fascistisch regime? Sommige opvattingen spreken alleszins in het nadeel van Ahmadinejad. Het is op basis van deze opvattingen dat men gelooft dat Ahmadinejad de nieuwe Hitler is. Zo staat hij erom bekend om de Holocaust niet als een vaststaand feit te aanvaarden, heeft de hele hetze rond zijn nucleair programma zijn imago ook geen goed gedaan (wat het Westen dan toch betreft) en wordt hij ervan verdacht Israël van de kaart te willen vegen.
Stéfan Durand (2006) geeft ook aan dat Iran een problematisch geval is, wanneer men wil aantonen dat de term islamofascisme niet valide is.Van andere bewegingen kan men makkelijk zeggen dat ze niet fascistisch zijn, maar in het geval van Iran lijkt dit al iets moeilijker te zijn.

De demonisering van Ahmadinejad berust op enkele uitspraken die hij al of niet zou gedaan hebben. Zoals ik al aangaf, zou hij de Holocaust ontkennen en ermee gedreigd hebben om Israël te vernietigen. Rond dit laatste punt bestaat er veel discussie. Volgens sommigen zei Ahmadinejad op een antizionistische conferentie in 2005 te Teheran dat “Israël must be wiped of the map”. Bepaalde bronnen spreken dit echter tegen en zeggen dat Ahmadinejad Ayatollah Khomeini citeerde en dat de werkelijke vertaling is : “This regime that is occupying Jerusalem must vanish from the page of time” (Tilley,2006) . Indien dit de werkelijke vertaling is, dan luidt zijn boodschap meteen veel minder bedreigend. Ten eerste zou hij spreken over het regime, wat niet gelijk staat aan het land Israël en alle Joden. “Must vanish from the page of time” kan men dan interpreteren als dat het regime moet verdwijnen, moet vervangen worden. Het nastreven van wat sommigen een “nucleaire holocaust” noemen door Israël van de kaart te vegen lijkt aan de hand van deze interpretatie niet Ahmadinejad’s intentie. Een genuanceerd standpunt vinden we terug in een artikel van Ethan Bronner (2006) in de New York Times. Hij beweert dat Ahmadinejad wel zei dat Israël van de kaart geveegd moet worden, maar dat dit nog niet betekent dat hij ook werkelijk bereid is om oorlog te voeren tegen Israël. Of Ahmadinejad nu het ene of het andere zei, is nog steeds een punt van discussie. Feit is dat de neoconservatieven steeds hun interpretatie herhalen en dat ze dit aanhalen als een rechtvaardiging om Iran als eerste aan te vallen. Een voorbeeld hiervan is het artikel “The case for bombing Iran” van Norman Podhoretz.
Ook in verband met Ahmadinejad’s uitspraken over de Holocaust zijn er discussies. Sommigen beweren dat hij de Holocaust ontkent, anderen zeggen dan weer dat hij de, volgens hem, gecreëerde mythe in naam van de Holocaust afwijst (Tilley,2006). De Holocaust wordt namelijk veel als rechtvaardiging gebruikt voor acties van Israël. Het is hiertegen dat Ahmadinejad zich volgens sommigen verzet.

Als we nu aannemen dat Ahmadinejad werkelijk de bedoeling heeft om een nieuwe Hitler te worden, zou hij daar ook toe in staat zijn? Met andere woorden is de Iraanse staat een fascistisch regime?
Zoals Durand (2006) aangeeft, wordt Ahmadinejad gesteund door een “partisan state”, oefent hij een sterke controle uit op de media en wordt Iran gekenmerkt door een geplande economie en een indrukwekkend militair-industrieel complex. Ondanks deze kenmerken is Iran toch geen fascistisch regime omdat Ahmadinejad niet de volledige macht in handen heeft in Iran. Hij moet rekening houden met verschillende partijen zoals het parlement, de civiele maatschappij, religieuze leiders en de vorige president Mohammad Khatami.
Ook Muhammad Sahimi (2007) is van mening dat Iran zeker niet vergeleken kan worden met Nazi Duitsland en dat Iran niet fascistisch is. Duitsland was een sterk geïndustrialiseerde natie die zich vernederd voelde door de maatregelen na WOI. Het Duitse leger was toen ook het machtigste leger van de regio en werd gesteund door de geavanceerde technologie van Duitsland, een enorme industriële capaciteit en topwetenschappers. Iran heeft nooit laten blijken dat het aan territoriale uitbreiding wil doen en heeft ook nooit zijn buren aangevallen. Integendeel, Iran is zelf het slachtoffer geweest van een aanval van Irak in de jaren ’80, waarbij de VS uiteindelijk de kant van Irak koos. De Iraanse industrie en het leger zijn ook niet van dezelfde aard en capaciteit als die van Duitsland in de jaren ’30.
Daarnaast heeft Ahmadinejad ook niet de macht die Hitler ooit had. Naar de buitenwereld toe lijkt hij de koers van Iran te bepalen, maar in werkelijkheid zijn er meerdere actoren in de Iraanse staat die politieke macht hebben en die Ahmadinejad zeker niet altijd volgen.
Sallam, Mandelbaum en Grace (2007) identificeren verschillende actoren die het Iraanse beleid bepalen : de president, het parlement, de publieke opinie in Iran en de Moslimwereld en andere niet verkozen en informele actoren. Een belangrijk orgaan is “The Council of Guardians”. Het bestaat uit zes theologen en zes juristen die alle wetsontwerpen van het parlement moeten goedkeuren en over een veto beschikken. Daarnaast kunnen ze ook kandidaten beletten om deel te nemen aan parlementaire, presidentiële verkiezingen en verkiezingen voor de “Assembly of Experts”. Ahmadinejad heeft dus zeker niet alle macht in handen. Bovendien zijn er verschillende bronnen die melden dat de populariteit van Ahmadinejad bij de bevolking en de politieke elite de laatste jaren aan het dalen is (Sahimi 2007; Sallam, Mandelbaum & Grace, 2007).
Het voorstellen van Iran als een fascistisch regime en Ahmadinejad als de nieuwe Hitler is in strijd met de werkelijkheid en kan gezien worden als propaganda om een zogenaamde “preventieve” oorlog tegen Iran te rechtvaardigen. Begin december kregen Bush en zijn haviken een ontgoocheling te verwerken wanneer een speciaal rapport van de Amerikaanse inlichtingendiensten meldde dat Iran zijn kernwapenprogramma stopzette in 2003. Maar dat dit soort nieuws de Amerikaanse regering niet tegenhoudt om zijn eigen belangen na te streven, is duidelijk bewezen met de komedie rond massavernietigingswapens in Irak.

Jeroen Lievens

Bibliografie :
Bronner E. (2006, 11 juni). Just how far did they go, those words against Israel? Geraadpleegd op 4 december 2007 op http://www.nytimes.com/2006/06/11/weekinreview/11bronner.html?ex=1307678400&en=efa2bd266224e880&ei=5088&partner=rssnyt&emc=rss

Durand S. (2006, november) Fascisme, islam et grossiers amalgames. Geraadpleegd op 16 oktober 2007 op http://www.monde-diplomatique.fr/2006/11/DURAND/14115

Muhammad S. (2007, 16 oktober). Norman Podhoretz’s war prayer. Geraadpleegd op 3 december 2007 op http://www.antiwar.com/orig/sahimi.php?articleid=11762

Nugent H. (2007, 19 oktober). Tony Blair : Iran extremism like rise of 1930s fascism. Geraadpleegd op 2 december 2007 op http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/article2693173.ece

Sallam H., Mandelbaum A. en Grace R. (2007, april).Who rules Ahmadinejad’s Iran? Geraadpleegd op 10 december 2007 op http://www.usip.org/pubs/usipeace_briefings/2007/0412_ahmadinejad_iran.html

Tilley V. (2006, 28 augustus). Putting words in Ahmadinejad’s mouth. Geraadpleegd op 29 november 2007 op http://www.informationclearinghouse.info/article14733.htm

islamofascisme of gewapend verzet?

Is er wel ruimte voor humor in dit debat over het islamfascisme?Humor kan geen kwaad, het is soms zelfs zeer leerzaam! Ik heb gekozen voor een kort videofragment waar er zogezegde verzetstrijders uit Irak geïnterviewd worden. Ik zal eerst argumenteren waarom ik koos voor Irak in het kader van het Islamfundamentalisme. Daarna zal ik het hebben over het beeldmateriaal. Waarom heb ik gekozen voor een videofragment over de oorlog in Irak? Omdat van alle regimes die als terroristisch bestempeld worden door de Bush administratie, deze het meest beantwoordde aan het begrip ‘fascistisch regime’: het ging inderdaad om een zeer ultranationalistisch regime, die zich beriep op een overdreven persoonscultus van de leider en die bewezen heeft dat ze er een expansionistische politiek op nastreefde. Dat Irak een uitgesproken seculiere staat was en dat Saddam Hussein pas later aan recuperatiepolitiek gedaan heeft door zich als ‘goede’ moslim te willen profileren is ook waar. Wat ook waar is, is het nutteloze van deze oorlog. Na het beëindigen van de Iraaks-Iraanse oorlog overleefde de Iraakse dictator meerdere aanslagen (Stewart Ross,2006,p.155).[1] Het verwijderen van de dictator van binnen uit had waarschijnlijk minder catastrofale gevolgen gehad.  Maar er was 9/11 en de Bush administratie koos voor de harde aanpak. Eerst werd het Talibanregime in Afghanistan aangepakt en daarna werd Irak bezet. De oorlog in Irak is een zeer omstreden politieke en militaire operatie : van alle vooropgestelde politieke doelstellingen werd er geen enkel aanvaard door de internationale gemeenschap. Als we kijken naar het eindresultaat : geen ‘weapons of mass destruction’ en geen banden met Al-Quaida, dan moeten we wel stellen dat het gezichtsverlies voor de Amerikaanse diplomatie dramatisch is.  Deze hele operatie is een diplomatieke ramp, nog nooit is het beeld van de Verenigde Staten in de moslimwereld zo negatief geweest.  Deze imperialistische politiek is een echte meevaller voor organisaties zoals Al-Quaida, hun aanhang is nog nooit zo groot geweest.  Ongewild hebben de Verenigde Staten de doos van ‘Pandora’ geopend.  Steeds meer jongeren voelen zich geroepen om te sterven voor hun geloof en dit verklaart het grote aantal zelfmoordaanslagen in Irak.  Laten we nu kijken naar dit korte videofragment. Wat vooral interessant is in dit filmpje is de beeldvorming. Wat opvalt, is het visuele clichébeeld van deze drie verzetsstrijders.  De Verenigde Staten zijn bezig met een ‘bevrijdingsoorlog’ en de kijkers moeten geconfronteerd worden met sterk gewapende verzetsstrijders die er zeer strijdlustig bijstaan en die nog volop geloven in hun leider. Wanneer de Amerikaanse kijkers lang genoeg overspoeld worden met dergelijk eenzijdig beeldmateriaal, moet het naderhand niet moeilijk zijn voor de president om nog meer middelen te vragen aan het congres en de senaat.  De Verenigde Staten hebben er alles aan gedaan in deze oorlog om de media onder controle te houden, denk maar aan het gebruik van de ‘embedded[2] (cassel’s,1979,p.368) press’.  Inhoudelijk is het ook een zeer interessant fragment.  De eerste woorden van de geïnterviewde krijger zijn van fundamenteel belang.  The Americans tell lies.  Dit is vooral waar wanneer de Arabische landen kijken naar de politieke ontwikkelingen van de laatste decennia in Palestina. Het uitblijven van legitimiteit en rechten voor de Palestijnen, is een van de hoofdoorzaken (Janice Gross Stein,2005,p195) voor het aanhoudende en escalerende geweld in het Midden-Oosten en sinds 9/11 werd het conflict zelfs bittere ernst voor de Amerikaanse bevolking. Toch wordt er in de Amerikaanse media geen woord gerept over het Palestijnse probleem wanneer er naar de oorzaken van 9/11 gezocht wordt.  Each day our forces grow stronger. Het gaat hier niet meer om een oorlog van Irakezen tegen de ‘coalition forces’, maar om een krachtmeting tussen de misnoegde Arabische bevolking en de ultra conservatieven van het Witte huis die begeesterd zijn met een superieure morele opdracht[4] (Michael C.Hudson,2005,p.302).  Each day we move closer to our goal of driving the infidel…from our motherland.  Als we kijken naar de motieven van de verschillende extremistische bewegingen binnen de Islam, dan zijn ze het er over één punt unaniem eens, de aanwezigheid van Westerse niet moslim troepen op de heilige grond is onaanvaardbaar.  Dit verklaart ook het succes van deze extremistische organisaties en de onmogelijkheid van de Amerikaanse opdracht in de ‘war on terror’.  De geschiedenis leert ons dat met het brute geweld -of het nu Afghanistan, Palestina, Irak en straks misschien Iran is – er geen duurzame oplossing komt in de regio. De aanwezigheid van vreemde troepen in de regio heeft een katalyserend effect op een toename van het fundamentalisme in de regio. We are not afraid…I studied English at the bloody American University in Cairo.…you see how they condescend to us with their subtitels…I speak perfect English…Dit stuk bevestigt dat de mensen die zich geroepen voelen om de wapens op te nemen tegen ‘the infidels’, veelal mensen zijn die hogere studies gedaan hebben en die uit de middenklasse komen.  Zij hebben veelal rechtstreeks contact gehad met de Westerse cultuur en met hun achtergrondkennis is het veel gemakkelijker om de Amerikaanse politiek te doorgronden.  Het uitblijven van enige vooruitgang in de Palestijnse zaak en het blijven steunen van corrupte regimes in de regio vergroot alleen maar hun afkeer voor het Westen en verklaart het toenemende succes van het Islamisme.… You think you’re so good.  Het overdreven optimisme en het geloof in de civiliserende opdracht van de ‘haviken van het Witte huis’ is kenmerkend voor de falende imperialistische politiek in Irak.  Deze oorlog die deel uitmaakt van de ‘War On Terror’, een oorlog die het islamfascisme moest aanpakken, verloopt niet volgens schema (Roger Owen,2007, p.229).  Als slot zou ik nog Fawaz Gergez willen citeren (Malika Zegal,2002,55-60) : les islamistes hostiles aux Etats-Unis décrivent l’occident comme un univers monolithique, impérialiste,(…) hostile à la culture islamique, et renforcent l’idée d’un choc des civilisations. We kunnen dus stellen dat het wederzijdse wantrouwen zeer groot is en dat een begrip zoals ‘de schok der beschavingen’ het na 9/11 mogelijk hebben gemaakt voor de Bush administratie om het beeld van de destijds bejubelde mujâhid  de ‘freedom fighters’ in Afghanistan om te vormen naar terroristen en het nu zelfs mogelijk maakt om te spreken van een islamo-fascisme. Opgesteld door Vervenne Jean-Marc

Referenties: Ross S,(2006),Desert Storm            In Hodder Education (ed.) The middle east since 1945Gross Stein J,(2005), War and security in the Middle East            InLouise Fawcett (ed.) International relations of the Middle East(pp.195-214) OxfordUniversity PressHayward L,(1979),Cassel’s English Dictionary            In Cassel’s (ed.)Hudson M,(2005), The United States in the Middle EastInLouise Fawcett (ed.) International relations of the Middle East(pp.283-305) OxfordUniversity PressOwen R,(2007),American attempts to remake the Middle EastIn Taylor and Francis (ed.) State,Power and the Politics in the Making of the Modern Middle East(pp.219-229) Routledge

---

[1]…some sources say there were no less than four attempts to assasin Hussein in the two years following the ending of the war with Iran-one from his army élite Republican Guard[2] embedde = to set firmely in surrounding matter, t oenclose firmly[3] …the struggle for legitimacy and rights are the overarching motifs that animate most of the war and violence within the region.[4] The most hawkish of the neoconservatives believe that America by virtue of its overwhelming military power (and what they also consider tob its indisputably superior mission)…[5] Planning for Iraq’s post-war reconstruction was monopolized from January 2003 on by the senior members of the US Defense Department. It was base don what quickly proved to be a wildly over-optimistic scenario, developed by the neo-conservative ideologues in Washington… [6] Archives de sciences sociales et de religions